كُنْتُ فِي اِنْتِظَارِكَ بَعْدَ فِرَاقِكَ عَنِّي وَمَرَّتْ سَنَوَاتٍ مُؤْلِمَةٍ وَلَكِنْ مِنْ يَوْمٍ إِلَى يَوْمٍ لَنْ تَبْقَى لِي آمِلاً

Sen benden ayrıldıktan sonra acılık günler geçti. Ne var ki günden güne bende ümit kalmadı!

أَلَمْ أَقُلْ لَكَ فِي بِدَايَةِ تَعَرُّفِنَا: فِرَاقُكَ عَنِّي كَغِيَابِ الشَّمْسِ مِنْ حَيَاتِي، مَعَ فِرَاقِكَ اِشْتَدَّ حَنِينِي إِلَيْكَ مِنْ يَوْمٍ إِلَى يَوْمٍ، لاَ أَتَحَمَّلُ إِلَى عَدَمِ وُجُودِكِ


Sana ilk tanıştığımızda dememiş miydim: “Senin benden ayrılman, hayat güneşimin kaybolması gibidir”. Ayrılığın günden güne sana olan özlemimi şiddetlendirdi.